paráu

paráu. 1. paráu. (c). da aditza. Txakurra geldi-geldi eta adi geratu oilagorra edo beste ehizagairen bat somatzen duenean.   Quedar quieto y atento el perro cuando barrunta la becada u otra pieza. Txakurra parauta egoten dok oillagorra ikusittakuan-da. Klem./ Txakurra neure aurrian parau jatan. Sin. geratu (gutxiago erabilia). Ik. parada. 2. parau. (c). aditza. (Leintz) Gelditu. Beti leku batetik bestera, nun parau be eztakixela.