tópe
tópe. 1. tópe, tópia. (b). izena. Hel daitekeen azken muga, bai gauza materialetan, bai bestelakoetan. Tope, límite. Errekazuluai segiduaz toperaiño aillegau giñan./ Tope bat jarri jotsat atiai./ Amak ordubatak jarri dost topia etxera joateko.
tópe(ta)raiño beteta. 1. tope(ta)raiño beteta. (b). esapidea. Guztiz beteta. Autua topetaraiño beteta ekarri giñuan.
2. tope(ta)raiño beteta. (c). esapidea. Mozkortuta. Inazio topetaraiño beteta zeuan. tópia jo arte. (c). esapidea. Lehertu arte, parrandan, batik bat. Karnabaletan topia jo arte ibilli giñan.
tópian ibilli. (a). esapidea. TÓPERA IBILLI. Dena emanda ibili. Motorrian topian ibiltzen da./ Bart topera ibilli giñuztan.
tópian egon. (c). esapidea. Oso momentu onean egon, kirolari bat, adibidez. Marino orduantxe zeuan tope-topian.
2. tope eiñ. (c). aditza. Traba bat jo. Encontrarse con una dificultad que impide el paso. Koxka batekin tope eitten dau eta ezin dda pasau.
3. tope eiñ. (c). aditza. Txoke egin, elkar jo. Chocar. Bi autok tope ein ddabe San Juango rektan. Sin. txóke eiñ. 4. tope eiñ. (c). aditza. Topo egin. Ik. trínk eiñ.